Leczenie In Vitro - IVF

W świecie rodzi się co roku około 4 mln dzieci, które są poczęte z użyciem technik wspomaganego rozrodu.

Dzięki wieloletnim badaniom i eksperymentom lekarzy naukowców R. Edwarsa i P.Steptoea w roku 1978 przyszło na świat pierwsze dziecko w wyniku zastosowania metody in vitro i ET. Jest nią Louise Brown z Wielkiej Brytanii.

In vitro oznacza pozaustrojową metodę zapłodnienia komórki jajowej. Często jest nieprawidłowo nazywane sztucznym zapłodnieniem. Polega ono na połączeniu komórki jajowej z plemnikiem w warunkach laboratoryjnych, rozwoju zarodka a następnie umieszczeniu go w jamie macicy kobiety.

Metoda in vitro jest wskazana przy niemożności zajścia w ciążę pomimo rocznego współżycia seksualnego bez stosowania jakichkolwiek środków antykoncepcyjnych. Stosuje się ją u par, u których naturalne poczęcie jest niemożliwe lub mało prawdopodobne. Przystępuje się do niej przede wszystkim po niepowodzeniach przy wykorzystaniu innych metod wspomaganego rozrodu oraz nieznanych przyczynach niepłodności (niepłodność idiopatyczna).

Zabieg zapłodnienia pozaustrojowego in vitro jest procesem złożonym, stosowanym u par z różnorodnymi zaburzeniami płodności. Wśród nich wyróżnić możemy: niedrożność jajowodów, endometrioza lub zaburzenia jajeczkowania u kobiet oraz problemy związane z produkcją lub jakością nasienia u mężczyzn. Metoda ta jest jednak stosowana i w przypadku innych, mniej powszechnych, zaburzeniach płodności.

Przebieg leczenia metodą in vitro

W ramach zapłodnienia in vitro pacjentka poddawana jest stymulacji hormonalnej, która jest niezbędna do uzyskania właściwej ilości, najwyższej jakości komórek jajowych. Proces wzrostu komórek jest bacznie obserwowany i są one pobierane przed owulacją. W sterylnych warunkach laboratorium, komórki jajowe są łączone z plemnikami partnera, w wyniku czego dochodzi do zapłodnienia. Zapłodnione komórki jajowe są od tej chwili nazywane zarodkami i dojrzewają, aby w odpowiednim momencie mogły być umieszczone w jamie macicy kobiety.